چرا نباید باب دیلن برنده نوبل ادبیات می‌شد؟
باب دیلن سزاوار جایزه‌ی نوبل در ادبیات نیست! او سزاوار بسیاری از گِرمی‌هایی است که دریافت کرده، از جمله جایزه‌ی یک عمر دستاورد هنری، که در سال ۱۹۹۱ آن را کسب کرد. او بدون شک متعلق به تالار مشاهیر راک اند رول[۱] است؛ جایی که وی در سال ۱۹۸۸ همراه با سوپریمز(Supremes)، بیتلز (the Beatles) و بیچ بویز (the Beach Boys)، درک و شناخته شد. او موسیقیدانی فوق‌العاده و ترانه‌سرایی در سطح جهانی است و شخصیتی فوق‌العاده تاثیرگذار در فرهنگ آمریکایی است. اما با اعطای جایزه‌ی نوبل به او، کمیته‌ی نوبل چنان برگزیده است تا این جایزه را به یک نویسنده ندهد و این انتخابی ناامیدکننده است.
بله، آقای دیلن ترانه سرایی درخشان است. او یک کتاب شعر و یک زندگینامه نوشته است. تحلیل ترانه‌های او به عنوان شعر ممکن است. اما نوشته های آقای دیلن جدا از موسیقی او نیست. او شخصیتی بزرگ است چرا که موسیقیدانی بزرگ است، و هنگامی که کمیته‌ی نوبل، جایزه‌ی ادبیات را به یک موسیقیدان می دهد، فرصت تجلیل از یک نویسنده را می ستاند.
با کاهش میزان مطالعه در سراسر جهان، جایزه های ادبی مهم‌تر از همیشه هستند. یک جایزه‌ی بزرگ به معنای جهش در فروش و خواندن بیشتر یک اثر حتی برای یک نویسنده ی شناخته شده است. اما بیش از آن، اعطای جایزه ی نوبل به یک رمان نویس و یا یک شاعر، راهی برای تأیید این مطلب است که داستان و شعر هنوز هم دارای اهمیت هستند و تلاش‌های سخت انسانی، ارزش شناخت بین المللی را دارند.
موسیقی مردمی نیز نمونه‌هایی از این تلاش است، اما موسیقی تا حد زیادی شناختی را که سزاوار آن است، دریافت می‌کند و به غیر از چند جایزه‌ی نه چندان معروف، هیچ کس انتظار ندارد بالاترین افتخارات موسیقی به یک نویسنده تعلق گیرد- همانطور که شاهد حضور زادی اسمیت (Zadie Smith) و یا مری گیت اسکیل (Mary Gaitskill) در تالار مشاهیر راک اند رول نخواهیم بود.
کمیته‌ی نوبل احتمالا نمی‌خواسته تا با انتخاب خود، داستان یا شعر را بی‌اهمیت نشان دهد. با بزرگداشت یک نماد موسیقی، اعضای این کمیته خواسته‌اند تا اعتبار فرهنگی جدیدی به جایزه ببخشند و آن را به نسل جوان نیز ارتباط دهند.
اما راه‌های بسیاری وجود دارد که آنها می‌توانستند این کار را همزمان با ارج نهادن به یک نویسنده انجام دهند. اعضای کمیته می‌توانستند نویسندهای را برگزینند که نوآوری‌های قابل توجهی در شکل و فرم انجام داده‌اند، مانند جنیفر ایگان (Jennifer Egan)، تجو کول (Teju Cole) یا آن کارسون (Anne Carson). آنها می توانستند نویسندهای را از کشورهای در حال توسعه انتخاب کنند که متأسفانه در میان برندگان جایزه‌ی نوبل چندان جایگاهی ندارند. همچنین آنها می‌توانستند نویسندهای را برگزینند که در وهله‌ی اول، مخاطبان آنلاین را جلب کرده است، مانند وارسان شایر(Warsan Shire)، که برنده‌ی جایزه‌ی اولین شاعر جوان لندن در سال ۲۰۱۴ شد.
در عوض، کمیته‌ی نوبل این جایزه را به مردی داد که در زمینه‌ی دیگری شهرت بین‌المللی دارد و به شخصه افتخارات زیادی را کسب کرده است. باب دیلن نیازی به جایزه‌ی نوبل در ادبیات ندارد، اما ادبیات به جایزه‌ی نوبل احتیاج دارد. امسال، ادبیات این جایزه را نخواهد گرفت.
منبع: مقاله نیویورک تایمز (+)
نظرات بسته شده است.