فریدون مشیری؛ شاعر کلمات پاک

فریدون مشیری (1379-1305)، شاعر معاصر ایرانی است. او شاعر کلمات مهربان، کلمات پاک و نازنین است و در تمام عمرش از فریادهای متشاعرانه به دور بوده‌است.

وی در خانواده‌ای شعردوست در تهران به دنیا آمد. در دوران خردسالی به شعر علاقه داشت و در دوران دبیرستان و سال اول دانشگاه دفتری از غزل و مثنوی ترتیب داد.

فریدون مشیری با حالِ خوشِ اشعارش، جایگاه ویژه‌ای در قلب مخاطبان فارسی زبان دارد. او با شعر قدیم فارسی آشنا بود و آثار شاعرانی مانند سعدی و حافظ و همین‌طور شاهنامه‌ی فردوسی را به خوبی می‌شناخت.
فریدون موسیقی را به خوبی می شناخت و درک می کرد. با اینکه شهرتش در شعر نو است، اما او اشعار زیادی نیز در قالب‌های سنتی ادبیات فارسی دارد.
فریدون مشیری را شاعری میانه‌گرا می‌دانند.

دکتر عبدالحسین زرین‌کوب، درباره فریدون مشیری گفته است: ” با چنین زبان ساده، روشن و درخشانی است که فریدون، واژه به واژه با ما حرف می‌زند، حرف‌هایی را می‌زند که مال خود اوست، نه ابهام گرایی رندانه، شعر او را تا حد هذیان، نامفهوم می‌کند و نه شعار خالی از شعور آن را به وسیله مریدپروری و خودنمایی می‌سازد. شعر او، زبان در سخن شاعری است که دوست ندارد در پناه جبهه خاص، مکتب خاص و دیدگاه خاص خود را از اهل عصر جدا سازد. او بی ریا عشق را می ستاید، انسان را می ستاید و ایران را که جان او به فرهنگ آن بسته است دوست دارد.”

سرگذشت شعری فریدون مشیری؛ شاعری با یک آسمان پرنده

مشیری سرودن شعر را از نوجوانی و تقریبا از پانزده سالگی شروع کرد. اولین مجموعه شعرش با نام تشنه توفان در ۲۸ سالگی او با مقدمه محمدحسین شهریار و علی دشتی در ۱۳۳۴ به چاپ رسید.
مشیری همچنین توجه خاصی به موسیقی ایرانی داشت و در پی همین دلبستگی طی سال های ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۷ عضویت شورای موسیقی و شعر رادیو را پذیرفت، و در کنار هوشنگ ابتهاج، سیمین بهبهانی و عماد خراسانی سهمی بسزا در پیوند دادن شعر با موسیقی و غنی ساختن برنامه گل‌های تازه در رادیو ایران در آن سال‌ها داشت.

معروفترین اثر وی شعر «کوچه» نام دارد که در اردیبهشت ۱۳۳۹ در مجله «روشنفکر» چاپ شد. این شعر از زیباترین و عاشقانه‌ترین شعرهای نو زبان فارسی محسوب می‌شود.

فریدون مشیری در سال‌های بعد از انقلاب اسلامی و به دلیل بازنشستگی و فراغت از مشاغل اداری و دولتی بیشتر به شعر و ادبیات پرداخت و توانست اثراتی بدیع و جاودان خلق کند.
در ده سال آخر عمرش آن قدر پر کار شده بود که از مجموع دوازده دفتر چاپ شده از وی شش دفتر مربوط به ده سال آخر عمر پر بارش است که از آن جمله : از دیار آشتی در سال 1371، آه باران در سال 1371، با پنج سخن سرا در سال 1372، لحظه‌ها و احساس در سال 1376، آواز آن پرنده غمگین در سال 1377، و تا صبح تابناک اهورایی در سال 1379 است.

فریدون مشیری پیرو کدام سبک شعر بود؟

فریدون مشیری، نه اسیر تعصبات سنت گرایان و نه مجذوب نوپردازان افراطی بود. راهی را که او برگزید، همان حالت نمایان بنیان‌گذاران شعر نوین ایران بود. به این معنا که، او شکستن قالب‌های عروضی و کوتاه و بلند شدن مصرع‌ها و استفاده‌ی به‌جا و منطقی قافیه را پذیرفته و از لحاظ محتوی و مفهوم هم با نگاهی تازه و نو به طبیعت، اشیاء، اشخاص و آمیختن آن‌ها با احساس و نازک اندیشی‌های خاص خود، به شعرش چهره‌ای کاملا مشخص داده بود.

فریدون مشیری در دوران شاعری خود، در هیچ عصری متوقف نشده و شعرش بازتابی است از همه‌ی مظاهر زندگی و حوادثی که پیرامون او در جهان گذشته بود.
او همواره ستایشگر خوبی، پاکی، زیبایی و بیانگر همه‌ی احساسات و عواطف انسانی بوده و بیش از همه خدمتگزار انسانیت بود.

فریدون مشیری؛ توانا و صاحب سبک

مشیری شاعری توانا و صاحب سبک بود ، شعر او به‌ شکلی اصیل و نرم، ریشه در شعر بااصالت و کهن دارد. گویی که او ادامه‌ای از جویباری‌ست که از دوران رودکی آغاز شد و در گذر از قرن‌ها از نیما عبور کرد.
مشیری در وادی شعر نیمایی موفق شد کارهایی را در کمال زیبایی و نرمش خلق کند و به ‌عنوان یکی از شاعران مورد علاقه و احترام مردم مطرح شود.
شعر مشیری شعری نجیب، آرام، انسانی و عاشقانه است. رمانتسیمی نرم با لایه‌ای از واقع‌گرایی از ویژگی بارز شعر اوست.
در زمینه سبکها می‌توان خصایص سبک عراقی را در شعرهای او باز یافت.
شعر فریدون مشیری شعری‌ست که برای عموم قابل درک است.

درباره مشیری و شعر مشیری منتقدین بسیاری نظر داده‌اند اما درمیان منتقدین خارجی ردلف گلیکه، نویسنده و پژوهشگر سوییسی که در رشته ادبیات فارسی دری تحصیل و تحقیق کرده‌است، درباره شعر فریدون مشیری چنین گفته است: ” چنین به نظر می‌رسد که فریدون مشیری چون معدودی از شاعران رسالت دارد که به شکرانه وسعت دانشش و اطمینان و حساسیت در جمله‌بندی‌اش آن شکاف مصنوعی را که در گذشته‌ی نزدیک کشمکش‌هایی میان نوپردازان و سنت‌گرایان ایجاد شده بود، ببندد.”

فریدون مشیری شاعری است صمیمی و صادق که شعرش آینه تمام‌نمای احوال و صفات اوست. ادیبی که در همه حال حرمت زبان و اهل زبان را حفظ کرد.
اندیشه‌هایش انسان‌دوستانه بود و برای احساسات و عواطف عاشقانه از لطیف‌ترین و زیباترین واژه‌ها و تعبیرها سود جست.

فریدون مشیری و توجه به عشق

مشیری از همان دوران نوجوانی و جوانی به حوزه شعر عشق می‌ورزید و زبان عاشقانه سرایی را پیوسته برجسته و برجسته‌تر می‌کرد. او پیوسته پاسدار مهربانی بود.

هر جا که رسیده‌ام سخن از مهر گفته‌ام
آخ، پاسخی به سزا کم شنفته‌ام !!

در حیات شعری‌اش پیوسته انسان و عشق را ستوده و به ویژه در سال‌های اخیر این سروده‌ها پیوسته با رنگ و بوی وطن دوستی و انسان‌گرایی بومی نیز همراه بود.
او همچون شاعران شعر نوین، قالب‌های عروضی را شكست و مصرع‌ها را كوتاه و بلند كرد. قالب شعرهای این شاعر بیشتر بر پایه قالب نیمایی قرار دارد.
چهارپاره، قطعه و مثنوی از دیگر قالب‌های مورد استفاده او به شمار می‌رود و می‌توان ویژگی سبك عراقی را در شعرهایش یافت.
زبان و بیان شعر فریدون مشیری از لحاظ واژه و فعل نزدیكی زیادی به زبان فارسی كنونی دارد. در واقع او كوشیده است تا از واژه‌های فارسی و عربی سنگین و قدیمی دوری گزیند و هماهنگ با زبان فارسی عصر خویش سخن گوید.
در واقع لطافت كلام و صداقت بیان او دلیلی بر ماندگاری نامش در میان شاعران معاصر است.

 مشیری در اشعارش چه می‌گوید؟

درونمایه آثار این شاعر به‌نام در زمینه‌های گوناگونی همچون انسان، عشق، اندیشه، موضوع های اجتماعی- اخلاقی، احوالات روحی، احساسات درونی و تمجید از قهرمانان ملی و بزرگان شعر فارسی به شمار می رود. شعر مشیری خصوصیت «سهل و ممتنع» دارد و پیام شعر او، عشق های شخصی و جمعی محسوب می شود، به همین دلیل آثارش برای همگان آشنا و شعرهایش سرشار از احساس و عاطفه است. به طور كلی مضامین شعری او را باید انسان محور، اجتماع محور و فرهنگ محور قلمداد كرد.

فریدون مشیری به یك دوران شعری خاص محدود نبود و شعرهایش بازتابی از تمامی مظاهر و رویدادهای اطراف وی محسوب می‌شد.
او به خوبی توانست پیوندی عمیق میان رُمانتیسم و واقع‌گرایی ایجاد كند و ویژگی بارز مشیری در توجه به انسان، عشق، صلح جویی و وطن‌دوستی سبب محبوبیت آثارش شده است.
فریدون مشیری زبان جامعه و روزگار خود را به خوبی می‌شناخت و با آن با مردم خویش سخن می‌گفت.
برخی راز ماندگاری او را در نگاه بی‌طرفانه‌اش می‌دانند كه همواره در پی صلح و آشتی بوده است.

آثار فریدون مشیری را بشناسیم!

کتاب‌های شعری مشیری عبارتنداز: تشنه توفان، گناه دریا، نایافته، ابر و کوچه، بهار را باور کن، از خاموشی، مروارید مهر، آه باران، از دیار آشتی، با پنج سخن سرا، پیام مهر، لحظه ها و احساس، آواز آن پرنده غمگین.

گزینه های اشعار مشیری نیز عبارتنداز: پرواز با خورشید، برگزیده ها، گزینه اشعار سه دفتر، دلاویزترین، یک آسمان پرنده، و همچنین برگزیده ای از کتاب اسرار التوحید به نام یکسان نگریستن.

فریدون مشیری، سال‌ها در برخی از مجلات معروف همچون: ماهنامه سخن، مجله گشوده، سپید و سیاه، قلم زده و همکاری نزدیکی با نشریات داشته است.

فریدون مشیری، شاعر و روزنامه نگار موفقی بود و با اینکه سال‌هاست از مرگ ایشان می‌گذرد، هنوز اشعارش دست به دست و ذهن به ذهن در میان عموم گردیده و ماندگار شده است.

به پادشاهی عالم نظر نیندازیم

گدای درگه عشقیم و عشق افسر ماست!

کتاب صوتی پیام مهر با صدای فریدون مشیری

کتاب صوتی پیام مهر مجموعه اشعار فریدون مشیری با خوانش گرم و گیرای خودشان است. این مجموعه شعر در سال ۱۳۶۷ به چاپ رسید و شاعر در آن مضامین مهم بصری و هنری را به ترتیب رجحان هرکدام، برای مخاطب، با اغراق و ایهام به تصویر ‌کشیده است.

بن‌مایه کتاب صوتی پیام مهر، عشق و تقدیر از معشوق است که فریدون مشیری به طرز اعجاب‌انگیزی آن را با عناصر طبیعی شعر خود در هم ‌آمیخته است.

شما می‌توانید این کتاب صوتی را از سایت یا اپلیکشین نوار دریافت کنید.